اگر بخواهیم با فرزند خود ارتباطی ناب و اصیل برقرار کنیم، باید حس برتری و مافوق بودن را کنار بگذاریم.
همه ما دارای تصویری ذهنی از خودمان هستیم که می‌‌تواند با خود واقعی ما بسیار فاصله داشته باشد. ما با چنین تصویری بزرگ می‌‌شویم. این تصویر از خردسالی و عمدتا از تعامل با دیگران در ما شکل می‌‌گیرد. از این رو این تصویر برداشتی ساختگی از خودمان است. مفهومی است که ما براساس عقیده و نظر دیگران درباره خود ساخته‌ایم و باور کرده‌ایم که ما این هستیم و همچون پوششی ما را پنهان کرده است.
شاید نتوانیم خود را کاملاً از قید این تصویر جعلی رها سازیم اما تربیت هشیارانه مستلزم آن است که همواره به مراتبِ آگاهی خود از آن بیفزاییم.
آگاهی در تغییر و دگرگونی نقش دارد و اساس تربیت هشیارانه است. هرچه آگاهی ما بیشتر شود بیشتر به نقش آن در روشی که خود تربیت شده‌ایم و شیوه انتقال آن به فرزندانمان پی می‌‌بریم.
برای آنکه دریابید این تصویر ( یا تصور ) شما خودِ واقعی شما نیست باید مترصد احوال خود باشید و مچ خود را هنگام فکر کردن، تجربه هیجان‌ها یا رفتارهایی که حس می‌‌کنید با خود واقعی شما همخوانی ندارند بگیرید. به‌موازاتی که با این موارد آشنا می‌‌شوید خودبه‌خود از آن تصویر مجهول نیز فاصله خواهید گرفت.