برای کودکان،  پذیرش والدین، مسئله مرگ و زندگی است.

همه کودکان در حالی بزرگ می شوند که ته مانده احساسی حرکات بیانگر منع کننده را با خود به همراه دارند. آنها خاطرات هوشیار و نا هشیاری از همه دفعاتی که احساس کار اشتباه کردن یا بد بودن کرده اند را در حافظه خود دارند.

اینها ضربه هایی بر عزت نفس هستند که با بزرگ شدن از بین نمی روند.  از همین تجربه هاست که منتقد شکل می گیرد، و با احساسات اولیه « آدم خوب نبودن» تغذیه می شوند. به این ترتیب، وقتی بزرگ می شوید، هنوز جزئی از وجود شما هست که به محض این که کسی از شما عصبانی می شود، یا اشتباهی می‌کنید، یا به هدفی نمی رسید، دوست دارد باور کند که شما بد هستید.

همین احساس اولیه آدم خوبی نبودن است که باعث می شود حملات منتقد این قدر هماهنگ با آن چه خودتان درباره خویش باور دارید، به نظر برسد. صدای او صدای والدی ناخشنود است؛ صدای تنبیه گر و منع کننده ای که رفتار کودکی شما را شکل داده است.