دکتر مهدی قاسمی روانپزشک و روان درمانگر تهران

قهر

والدین مدتی‌ کوتاه و گاهی‌ طولانی‌ (چند روز) با بچه‌ی‌ خود قهر می‌‌کنند و دیگر با او حرف نمی‌‌زنند. بچه احساس می‌‌کند که به حال خود رها شده است و کسی‌ به او توجهی‌ ندارد. تردیدی‌ نیست که این کار با تنبیه بدنی‌ بسیار متفاوت است، اما می‌‌توان قهر کردن را تنبیهی‌ روانی‌ قلمداد کرد.

این کار با وقت استراحتی‌ که مربی‌ تیم تقاضا می‌‌کند بسیار متفاوت است، چون پدرومادر این تنبیه را به بچه تحمیل می‌‌کنند. دلیلش هم این است که والدین یا نمی‌‌توانند با بچه وارد گفت‌وگو شوند و یا می‌‌بینند که او گوش به حرفشان نمی‌‌دهد: «تو حق داری‌ عصبانی‌ باشی‌، اما من عصبانی‌ نیستم. می‌‌بینی‌ که نه می‌‌تونیم با هم حرف بزنیم و نه حرف هم رو می‌‌فهمیم. حالا برو، وقتی‌ عصبانیتت تموم شد برگرد، خواهی‌ دید که اوضاع هم بهتر می‌‌شه!» در چنین مواقعی‌ این کودک است که تصمیم می‌‌گیرد چه وقت برگردد، یعنی‌ اوست که وقتی‌ دلش خواست تصمیم به بازگشت می‌‌گیرد و این با قهر کردن فرق دارد. والدین می‌‌توانند روی‌ خواسته‌ای‌ که دارند پافشاری‌ کنند و در آن‌واحد بپذیرند که کودک اجازه دارد با آن‌ها مخالفت کند و یا عصبانی‌ شود.