ایجاد شوق گفتگو در کودکان و نوجوانان
گاه کودکان با والدینشان صحبتی را شروع نمی‌‌کنند چون از قبل پاسخ آنها را می‌‌دانند. اگر فرزند شما از چیزی سرخورده شود یا مشکلی برایش پیش بیاید، آیا به‌قدر کافی در صحنه حضور خواهید داشت؟ آیا سعی می‌‌کنید مشکلش را حل کنید؟ آیا به نگرانی او پاسخ منفی نمی‌‌دهید؟ آیا می‌‌گویید «وقتی از قانون پیروی نکنی عاقبتش همین می‌‌شود؟» اگر پاسخ‌های شما همیشه به یک نحو باشد، درواقع به حرف فرزند خود گوش نمی‌‌دهید.
پسران در سنین قبل از نوجوانی و جوانی پیش از درمیان گذاشتن هر مسئله‌ای، آن را خوب سبک سنگین می‌‌کنند. ظاهرا آنچه سبب عدم موفقیت آنان می‌‌شود این است که سعی می‌‌کنند به تنهایی مشکل‌شان را برطرف کنند. این نکته می‌‌تواند برای آنان نقطه قوتی باشد، اما در مورد پسرانی که پدرشان به لحاظ جسمی یا روانی (به دلیل مشغله زیاد، طلاق یا علل دیگر) در دسترس نیستند این مسئله تشدید می‌‌گردد.
وقتی سعی می‌‌کنید کودک خاموشی را از لاک خودش درآورید، کاری متفاوت انجام دهید. درباره موضوعی تازه و هیجان‌انگیز صحبت کنید. رویکرد زبانی خویش را تغییر دهید، یا محیط را تغییر دهید (کودکانی که در اتومبیل یا داخل خانه دهان باز نمی‌‌کنند، ممکن است در رستوران یا در حین پیاده‌روی شروع به صحبت کنند).
اگر درحال انجام کار دیگری هستید یا فرزندتان مشغول انجام کاری است، مجبورش نکنید که با شما #گفت‌وگو کند. هیچ‌یک از شما آمادگی گوش سپردن به حرف‌های دیگری را ندارد.
اگر زمانی با فرزندتان شروع به صحبت کنید که فقط شما آمادگی گفت‌وگو را دارید، تعجب نکنید که چرا گفت‌وگویتان راضی کننده نیست.