دکتر مهدی قاسمی
روانپزشک و رواندرمانگر
وقتی کسی حرفی ناروا به تو بزند، چه می‌‌کنی؟
ساکت می‌‌مانی چون نمی‌‌دانی چه بگویی؟
صدایت را بلند می‌‌کنی، که باعث می‌‌شود بعدا پشیمان شوی؟
یا وقتی به خانه می‌‌روی، دائم در این فکری که می‌‌بایست چه واکنشی نشان می‌‌دادی؟
طبیعی است که وقتی کسی سرت داد بزند یا بابت چیزی سرزنشت کند که اصلاً تقصیر تو نبوده، دلخور بشوی. ممکن است فکر کنی: “منصفانه نیست.” یا “چقدر تو احمق و پستی!” یا “اصلاً حالش را ندارم با کثافتی مثل تو دهن به دهن بشوم.”
اگرچه این واکنش‌ها قابل درک است، صرفا موقعیت را بدتر می‌‌کند. چرا؟ ابراز احساسات نسنجیده جوی خصمانه به وجود می‌‌آورد و احساسات منفی را تشدید می‌‌کند. در واقع، گام به گام شدن با واکنش اولیه، همیشه به جای اینکه کمکی کند، باعث ایجاد دردسر و رنجاندن می‌‌شود.
هدف این است که از این پس اول فکر کنی و بعد حرف بزنی.
از خودت بپرس: “من چه احساسی دارم؟”
چطور می‌‌توانی با فکر و دوراندیشی به کاری دست بزنی؟
با درک این مطلب که وقتی از دست کسی عصبانی هستی، احتمالاً همه چیز را از دید خودت می‌‌بینی. برای اینکه مسائل را از دید دیگران ببینی، از عبارت #همدلانه‌ی
من چه احساسی دارم؟
اگر به جای او بودم چه احساسی داشتم
اگر این اتفاق برای من می‌‌افتاد چه احساسی داشتم”،
استفاده کن. قدرت این عبارات به قدری است که باعث می‌‌شود با تجربه‌ی موقعیت طرف مقابل، احساس نفرت شدیدت از بین برود.
شاید از رفتار دیگران خوشت نیاید، اما عبارات همدلانه کمکت می‌‌کند آن را درک کنی.
خشم و عصبانیت را به همدلی تبدیل کن
همدلی یکی از بهترین شاخص‌های عقل و درایت است.