دکتر مهدی قاسمی روانپزشک و روان درمانگر تهران

ساکت کردن بچه‌ها

تلویزیون، ویدئو، DVD، بازی‌‌های‌ کامپیوتری‌

 پدرومادرها می‌‌توانند به مدد بازی‌‌های‌ کامپیوتری‌ و فن‌آوری‌‌های‌ نوین تصویری‌ و تلویزیون که تمام روز و شب برنامه پخش می‌‌کند اندکی‌ در طول روز استراحت کنند و کم‌تر مراقب کودکان خود باشند. یعنی‌ می‌‌توانند کمی‌ به خودشان برسند و خیالشان راحت است که بچه‌ها را خطری‌ تهدید نمی‌‌کند.
آیا تلویزیون و کاست ویدئو و کامپیوتر امروزه چیزهایی‌ نیستند که به کمکشان، والدینی‌ که احساس می‌‌کنند به شدت تسخیر شده و دیگر طاقتشان طاق شده است، کمی‌ استراحت می‌‌کنند و نفس می‌‌کشند؟
«همین‌طور چسبیدن به تلویزیون، نمی‌‌شه جداشون کرد…!»
اما مگر نه این‌که مسئول این کار خود ما هستیم؟ این ما هستیم که اجازه می‌‌دهیم یا ممنوع می‌‌کنیم، ما هستیم که تلویزیون و کامپیوتر را می‌‌خریم و به خانه می‌‌آوریم، ما هستیم که بچه‌ها را تشویق می‌‌کنیم تا سراغ این وسایل بروند، به‌ویژه وقتی‌ کار داریم و می‌‌خواهیم از دستشان خلاص شویم. و وقتی‌ هم که این کارشان برای‌ ما ایجاد مزاحمت می‌‌کند به ناگهان تغییر عقیده می‌‌دهیم و استفاده از این وسایل را ممنوع می‌‌کنیم و از آن‌ها می‌‌خواهیم تا سراغ کار دیگری‌ بروند. بچه‌های‌ ما مسئول این اعتیاد به وسایل ارتباط جمعی‌ نیستند، ما هستیم که این‌ها را می‌‌خریم (خیلی‌ هم گران می‌‌خریم!) و به خانه می‌‌آوریم و اجازه می‌‌دهیم تا از آن‌ها استفاده کنند. بچه‌ها هم عطف به این مجوز هر روز بیش‌تر از روز قبل پایبند می‌‌شوند. بعد از آن‌ها می‌‌خواهیم تا این عادت را کنترل کنند، از این لذت چشم بپوشند، درحالی‌ که وسایل همین‌طور مقابل چشمشان است و آن‌ها را به سوی‌ خود جذب می‌‌کند!

«چند وقت پیش برای‌ بچه‌ام یه بازی‌ کامپیوتری‌ خریدم، 
این‌طوری‌ می‌‌تونه سر خودشو گرم کنه و منم یه نفس بکشم!» هیچ می‌‌دانید چند نفر در دنیا مانند این پدر فکر می‌‌کنند؟