میل و ارضاء تنها در "رابطه" معنی پیدا می کند. در فقدان رابطه هیچ چیز دارای معنی نیست. شخص در رابطه با دیگری(آبژه) آرزو یا خواسته ای دارد. این آبژه می خواهد شخص، حیوان، شیء یا حتی چیزی در درون خود شخص باشد(آبژه درونی شده). حتی «بی رابطگی» نیز در متن یک رابطه است که معنا می یابد، شخصیت فرد در روابط شکل می گیرد و رشد می یابد، در واقع من(ایگو) فرد، از همان اوایل زندگی در جستجوی آبژه است، در جستجوی کسی یا چیزی که خود را به آن پیوند دهد. اولین متن این پیوند را، رابطه کودک با مادرش می سازد، مادر اولین ابژه ای است که کودک پناه را در او می جوید، مادر در ابتدا چیزی نیست مگر کسی که کودک را تغذیه می کند، یعنی در خدمت نیازهای پایه ای اوست و کودک"بد و خوب" مادر را در ارتباط با همین نیازها می بیند. پس از آن، رابطه از مرز رابطه صرفا زیست شناختی می گذرد و یک بعد عاطفی به آن افزوده می شود، مادر برای او یگانه است و متفاوت از همه ی دیگران، که از او جدا نمی توان شد، جدایی دردناک و اضطراب آور است زیرا بقای کودک را تهدید می کند. برای کودک جدایی، مرگبار است و تنها در همزیستی با مادر است که ایگو ی او رشد می کند. تصویر خوب و تصویر بد مادر در رابطه با کامراویی و ناکامی بر ایگوی او تاثیر گذار است. این رابطه نخست با مادر و سپس با پدر و بعد همه خانواده و تمامی ساختار خانواده و تمامی ساختار اجتماعی برقرار می شود. در این گذار است که شخصیت کودک شکل می گیرد و ظرفیت آن را می یابد تا خود را از "آبژه خود" جدا کند. این جدایی او را به سوی "فردشوندگی" سوق می دهد تا کودک هویت خویش را بیابد و بار دیگر با آبژه خود، مستقل از حالت نیاز رابطه برقرار کند. "من" او باید دارای چنان ظرفیتی شود تا بتواند از خود دفاع کند و شیوه های غریزی را به روشهای غیر غریزی تبدیل کند. هر خللی در این مسیر، اختلالی در کارکرد من(ایگو) را سبب می شود و نهایتا آسیبی بر شخصیت و روابط او ایجاد می کند. اگر فرصت برقراری مجدد رابطه با آبژه را نیابد و اگر عشق را در آن رابطه تجربه نکند، ظرفیت همدلی ، احساس دوست داشتن و دوست داشته شدن و نیز احساس گناه و افسوس و حسرت در او شکل نمی گیرد و دیگر نمی تواند تصویری خوب از خود داشته باشد. تشکیل هسته ی من و اعتماد پریشان می شود و جای خود را به آبژه ی پرخاشگر و به تماما"بد" می دهد