خانهنشین کردن نوجوان
دنیای حقیقی کسی را خانهنشین و محبوس نمیکند، مگر کار کسی به #زندان بکشد. اگر نگرانیها و مسائلتان را با نوجوانتان درمیان بگذارید بهتر از این است که او را خانهنشین کنید. بسیاری از والدینی که نوجوانهایشان را خانهنشین میکنند اگر بدانند بدون این کار نتایج بهتری میگیرند تعجب میکنند. نظم آموزی بدون خانهنشین کردن هم میتواند صورت خارجی پیدا کند.
درواقع خانهنشین کردن نوجوانان به همان اندازه اجازه خروج از خانه ندادن به همسر احمقانه است.
فکر کنیداگر این اتفاق برای شما بیفتد چه باید بکنید؟
مثلاً تصور کنید در راه آمدن به منزل کمی سریعتر از حد مجاز رانندگی می کنید و پلیس شما را جریمه می کند وقتی به خانه میرسید به همسرتان میگویید:
«زیر پل با سرعت ۱۰۰ کیلومتر حرکت میکردم و جریمه شدم.»
همسرتان فریاد میکشد: «بسیار خُب فکر میکردی در تعطیل آخر هفته قرار است به اسکی برویم. غیر از این است ؟ اما ما به اسکی نمیرویم. باید در خانه بمانی.»
آیا میتوانید تصورش را بکنید که تا چه اندازه ممکن است ناراحت شوید؟
البته اگر همه تلاشهایتان را کرده باشید و حالا به این نتیجه رسیدهاید که فرزندتان را در تعطیل آخر هفته خانهنشین کنید، این کار را بکنید. اما این کار را با اکراه انجام بدهید؛ زیرا همسر نوجوان شما در آینده قرار نیست که او را خانهنشین کند.
دنیای واقعی تنها زمانی ما را محبوس میکند که پلیس ما را دستگیر کند و به زندان بیندازد. از اینرو در کار خانهنشین کردن فرزندتان با دقت عمل کنید.
هرگز بچه هایتان را به زور خانه نشین نکنید. اگر بهجای آن با فرزندانتان حرف بزنید و بگذارید که آنها پیامدهای رفتارشان را تحمل کنند، نتایج بسیار بهتری بهدست میآورید.
والدینی که به ظاهر از خانهنشین کردن فرزندانشان به طرز مؤثر استفاده میکنند آنهایی هستند که با فرزندانشان #روابط_عالی دارند. نوجوانهای آنها حاضر میشوند هر کاری را برای پدر و مادرشان انجام دهند و به همین دلیل با خانهنشین شدن به خوبی کنار میآیند. اما والدینی که با نوجوانان خود روابط مطلوب ندارند، اغلب نمیتوانند از خانهنشین کردن فرزندانشان سودی ببرند.
به نظر من درنهایت در تمام مدت زندگی یک کودک اگر او را یکبار خانهنشین کنیم کفایت میکند. وقتی یکبار نوجوانی را خانهنشین میکنید در نوبت های بعدی تاثیر این کار به مقدار زیادی کاهش می یابد.