اکثر آدمها، به محض غمگین شدن به دنبال راهی می گردند تا آن را تبدیل به شادی کنند. در این بین، شاید مقصر اصلی رسانههای اجتماعی باشند.مثلا اینستاگرام که مرتبا در حال نمایش این موضوع است که دنیای اطراف ما دنیای شادی هاست. در بسیاری از مواقع شادی یا حداقل تظاهر به شاد بودن در یک رسانه اجتماعی مثل اینستاگرام، نشانهای از موفقیت محسوب میشود؛ در حالیکه غمگینی، نشانه ای از شکست و یا یک اختلال.
سوال مهم این است: آیا غمگینی بد است؟
🔺در واقع غمگینی نقش بسیار مهمی در زندگی ما ایفا میکند. اما وجود برخی تفکرات اشتباه سبب میشود این نقش کمرنگ شود. بعضی از این تفکرات عبارتند از:
غمگینی به معنی افسردگی است.
برابر دانستن غمگینی با افسردگی یکی از اشتباهاتی است که بسیاری از مردم، زمانیکه در مورد احساساتشان صحبت میکنند، مرتکب می شوند. در حقیقت غمگینی یک نشانه است. نشانه اینکه چیزی دردناک در زندگی معمولی رخ داده است؛ نشانه از دست دادن چیزی یا کسی؛ نشانه یک ترومای هیجانی.
اگر شما سالها در یک رابطه باشید که ناگهان قطع شود، مطمئنا احساس غمگینی خواهید داشت. اگر کسی که برایتان مهم بوده است؛ شما را طرد کند، حس غمگینی به شما دست خواهد داد.
پس غمگینی یک پاسخ هیجانی سالم به "درد" یا " ازدست دادن" است. در حالیکه افسردگی یک اختلال کلینیکی است که تنها به غمگینی خلاصه نمیشود. بر خلاف افراد غمگین، افراد افسرده، درکی از ناچیز بودن خود دارند و گاهی فکر میکنند دنیا جای بهتری خواهد بود اگر آنها وجود نداشته باشند!
هر چند افسردگی معادل غمگینی نیست؛ اما افسردگی اغلب با میزان زیادی غمگینی بیان نشده، همراه است.
غمگینی نشانه ضعف است.
غمگینی یکی از قوی ترین هیجانات و احساسات انسانی است، چرا که با سیگنالی که به سمت دیگران می فرستد، آنها را متوجه شخص غمگین میکند. بدین شکل دیگران متوجه نیاز فرد غمگین به همدردی و مراقبت میگردند.
تصور کنید کودکی که گریه میکند، راه دیگری برای برقراری ارتباط _زمانی که نیاز به حمایت و مراقبت دارد_ ندارد. گریه و بیان ناراحتی و درد، اولین مسیری است که همه ما برای برقراری ارتباط به منظور نیاز به مراقبت و حمایت یاد میگیریم.
انسان موجودی اجتماعی است. سیستم عصبی ما به ما اجازه میدهد تا بتوانیم سیگنالهای عواطف انسانهای دیگر را دریافت نموده و سپس با طرح ریزی و ایجاد ارتباط هیجانی با آنها به رشد تکاملی یکدیگر کمک کنیم. به نظر می رسد عملکرد غمگینی به این معناست که سیگنالی به دیگران بفرستد تا پاسخی دریافت کند.
در واقع توانایی درک، پاسخ و مدیریت احساسات یکدیگر در یک گروه انسانی، یکی از راه های بقای اجتماع بشری بوده است.
گروه روانپزشکی دکتر مهدی قاسمی