وارد زندگی تان شوید
گاهی چنان تحت تأثیر فکری قرار می‌گیرید که انگار زندگی‌تان به آن وابسته است، مانند بچه‌ی کوچکی که به شدت به دامن مادرش می‌چسبد. اما در واقع این عمل چسبیدن به دامن مادر نیست که واقعاً کودک را از ترس رها می‌کند؛ بلکه یادگیری رها شدن، ورود به کلاس درس، و انجام هر کاری است که او خیال می‌کند از آن می‌ترسد، است.
طبیعی است که عقاید، افکار و خواسته‌هایی خلق کنیم که به‌نظر می‌رسد ما را از آنچه گذشته‌مان به ما آموزش داده است که ممکن است آسیب‌زننده باشد، حفظ می‌کند. در نتیجه شما این #افکار_امنیت‌دهنده را می‌سازید و از تجربه‌هایی که افکارتان به شما می‌گویند به نحوی ممکن است به شما آسیب بزند، اجتناب می‌کنید.
درحالی‌که ذهن‌تان به شما می‌گوید ماندن در این فکر از شما حمایت خواهد کرد، در واقع ماندن در این فکر است که شما را به رنج و درد پیوند می‌دهد. به عنوان مثال، ممکن است فکر کنید: «اگر واقعاً از درون احساس ناراحتی عمیق کنم، ممکن است به‌شدت مستأصل شوم که هرگز نتوانم بلند شوم و دوباره عمل کنم.»
شما نمی‌خواهید ناراحتی را تجربه کنید، بنابراین در مقابل تجربه‌هایی که ممکن است موجب ناراحتی‌تان شوند، مانند ایجاد رابطه‌ی صمیمانه با دیگری، مقاومت می‌کنید. شما زمان زیادی را صرف فاصله گرفتن از دیگران می‌کنید تا از تجربه‌ی ناراحتی اجتناب بورزید.
فکر امنیت‌دهنده‌ی:
«زیاد صمیمی نشو تا احساس ناراحتی نکنی»،
موجب می‌شود به‌سرعت خندق کوچکی در اطراف خودتان بسازید، که همه را از شما دور نگه می دارد.
بنابراین فکرتان در اولین هدفش موفق می شود که شما را از ناراحتی حفظ کند. اما اکنون شما درد دیگری
دارید. شما ارتباط صمیمانه ای ندارید، و بله ناراحتی هم ندارید. اما ممکن است مشکل عمیق تری داشته باشید، رنج و عذاب ناشی از #تنهایی.
#ذهن آن‌قدر محدود بر یک فکر #تمرکز می‌کند تا شما را از #تجربه‌ی آنچه شما را می‌ترساند، حفظ کند، شما شبیه بچه‌ای می‌شوید که به دامن مادرش می‌چسبد، انگار که شما را از درد محافظت می‌کند. در واقع بیشتر شبیه اجتناب از احساسی است که شاید احساس ناراحتی به‌وجود آورد. گاهی بهتر است که به خودتان اجازه دهید احساس #ناراحتی کنید، زیرا زندگی‌تان به‌واسطه‌ی اصلی که خلق کرده‌اید محدود نمی‌شود.
وقتی کودک رها می‌شود، در ابتدا ناراحت‌کننده است. اما بالاخره او به سوی مدرسه حرکت می‌کند.