- اگر تو جواب نمی دادی دعوا نمی شد.
- یعنی می خواستی مثل تو هیچ دفاعی از خودم نکنم؟
(زن گوشی موبایل را روی مبل پرتاب می کند)
- وقتی جواب می دی دعوا شروع می شه!
( مرد هم کت خود را در آورده روی مبل کناری پرتاب می کند، گویی می خواهد هدف گیری خود را نشان دهد که خیلی هم موفق نمی شود )
- خوب تو جواب نده یه بار هم تو سکوت کن.! همش که نمی شه من...
- وقتی تو اینجوری می گی من دیونه می شم می خواهم سرمو بکوبم تو دیوار.
- ولی تو فقط فریاد می زنی...
[زن به اتاق رفت جلوی آیینه ایستاد و سعی کرد زیپ لباس اش را باز کند یاد آخرین دفعه افتاد که تلاش کرده بود این کار را به تنهایی انجام بدهد...]
***************
شما تنها مسئول رفتار، انتخابها، نگرشها و حالتهایتان هستید. هیچ‌جوره نمی‌‌توانید ادعا کنید هرگونه فریاد کشیدنتان (به هر شکلی که باشد) تقصیر همسرتان است.«اگر فقط همسرم می‌‌توانست [مرا تحسین کند، کارهای بیشتری در خانه انجام دهد، کمتر ولخرجی کند]. مجبور نبودم [فریاد بکشم، این‌قدر ناراحت بشوم، از او دوری کنم، وقت بیشتری را در محل کار بگذرانم و...].»
تمام این «فقط اگر»ها ذاتاً ضعیف و ضعیف‌کننده‌اند، زیرا این فکرها کنترل از راه دور ما را در دست شخص دیگری قرار می‌‌دهند. و سپس شکایت می‌‌کنیم که آنها مرا تحریک می‌‌کنند چنین کاری انجام دهم! همه ما این کارها را به روشهای مختلفی به ویژه در زندگی مشترکمان انجام داده‌ایم.
[ اگر تو چیزی نمی گفتی من هم مجبور نبودم وارد بحث شوم و ...]
اما ما مجبور به چنین کاری نیستیم.
وقتی آگاهانه برخود متمرکز می‌‌شویم، وقتی قدرت خود تخریب‌گرانه چنین کنش‌پذیری عاطفی‌‌ای را احساس می‌‌کنیم، همه چیز را کم کم متفاوت می‌‌بینیم و حس می‌‌کنیم. متوجه می‌‌شویم هر یک از ما نقشی قوی در ایجاد نتیجه‌هایی داریم که می‌‌خواهیم از آنها اجتناب کنیم. هر یک از ما نقش مهمی در تداوم الگوهای منفی‌‌ای که از آنها شکایت می‌‌کنیم، ایفا کرده‌ایم.و رفتار ما باعث تداوم رفتار همسرمان می شود
[ وقتی شما در برابر زخم زبان های خانواده خویش از همسرتان دفاع نکنید او مجبور به این کار خواهد شد ] همچنین متوجه می‌‌شویم معمولاً اگر یکی از همسران آرامش فکری نداشته باشد تا این نوع چرخه مخرب را از بین ببرد، این چرخه به پایان نمی‌‌رسد.
همسران می‌‌توانند مانند قبیله‌ها و کشورهایی که همیشه در جنگ هستند، مدام سر هم فریاد بزنند.
پذیرش و روبه‌رو شدن با این حقیقت‌ها، دردناک است، اما روبه‌رو نشدن یا نپذیرفتنشان چیزی از واقعی بودنشان نمی‌‌کاهد.
[ هنگامی که شما سکوت می کنید عملا موافق انتقادهایی هستید که از همسرتان می شود ]وقتی درونی‌‌ترین نیازهایتان برای رابطه واقعی را می‌‌خواهید، این حقیقت‌ها نشانه‌ای از خبرهایی خوش می‌‌شوند: آگاهی از اینکه در زندگی‌‌تان بازیگری قدرتمند و خلاق هستید، حتی اگر واکنش‌های غیرارادی‌‌تان، الگوهای منفی قدرتمندی را ایجاد کرده باشند. این خبر خوشایند است، زیرا به این معناست که قدرت ترک آن الگوها و خلق بازخوردهایی جدید و مثبت را دارید.
احتمالاً، این برای شما به معنای مواجه شدن با حسادتهای ناشی از عدم امنیت احساسی‌‌تان، ارزیابی سوءظن‌هایتان با یک شخص سوم بی‌‌طرف، و با آرامش و به‌طور مستقیم حرف زدن با همسرتان درباره نگرانیهایتان در رابطه با همکار جدیدش است... البته بدون آنکه از او بخواهید از خود دفاع کند.
احتمالاً، این مسئله به معنای آن است که رنجش‌هایتان را درباره تحسین نشدن کلامی از سوی همسرتان کنار بگذارید و در عوض فهرستی صادقانه از تمام چیزهایی که در او تحسین می‌‌کنید، ایجاد کنید و آن را برای او بفرستید... بدون آنکه نیاز داشته باشید او به نوعی مقابله‌به‌مثل کند.
احتمالاً، معنای این حرف آن است که بار دیگر در لحظه عصبانیت مکث کنید، به سمت همسرتان بروید، و تنها پیشنهاد دهید:
«بیا کمی مراقب باشیم».
زیبایی این مسئله در آن است که جدا از اینکه با این حقیقت و مسئولیت جدید چه می‌‌کنید، بدون توجه به اینکه چگونه کارتان را شروع می‌‌کنید، گامهای بعدی‌‌تان تا حدی فراوان بر رابطه شما اثر می‌‌گذارند؛ زیرا حرکتهای شما از نقطه آرامش می‌‌آیند، از نقطه تفکری شفاف. تفکر درباره اینکه بیش از همه چه چیزی می‌‌خواهید و تفکر درباره اینکه چگونه می‌‌توانید به بهترین نحو آن خواست.