اختلال های خوردن با اختلال شدید در رفتار خوردن مشخص می‌شوند. در بزرگسالان دو نوع اختلال خوردن وجود دارد؛ اختلال بی‌اشتهایی عصبی و اختلال پرخوری عصبی. گرچه این دو اختلال ویژگی‌های مجزایی دارند، در چند نشانه مشترک هستند و تا اندازه‌ای سبب‌شناسی مشترکی دارند.
بی‌اشتهایی عصبی Anorexia nervosa
کم‌خوری عصبی، اختلال ناشی از کم غذا خوردن است. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی آن‌قدر کم غذا می‌خورند که کاهش وزن، جان آنها را به خطر می‌اندازد، گاهی بیمار شدیدا لاغر می‌شود و در برخی موارد می‌میرد. این افراد با وجود ظاهر بسیار نحیف خود معمولا خود را چاق می‌دانند.
کم‌خورهای عصبی در مورد غذا احساسات ضد و نقیضی دارند.این افراد اغلب به غذا تمایل دارند؛ خیلی از آنها از آشپزی و مزه و بوی غذا لذت می‌برند. مشکل آنها بی‌اشتهایی نیست بلکه ترس از چاق شدن و از دست دادن کنترل است.
مشکل این افراد بی‌اشتهایی نیست بلکه ترس از چاق شدن و از دست دادن کنترل است.
به نظر می‌رسد که دو خرده تیپ افراد بی‌اشتها وجود دارد:
محدودکنندهها و برون‌ریزها.
محدودکنندهها، عمدتا به این علت لاغرند که از خوردن امتناع می‌ورزند.
برون‌ریزها نیز اغلب اوقات از خوردن امتناع می‌کنند، اما زمانی که چیزی می‌خورند، برای بیرون ریختن آن #استفراغ کرده یا #ملین مصرف می‌کنند.
این اختلال معمولا با انواع تغییرات جسمانی دیگر همراه است. #فقدان_قاعدگی در بین زنان بی‌اشتها رایج است. #فشار_خون ممکن است افت کند، بی‌نظمی‌های قلبی تهدیدکننده زندگی ممکن است روی دهد، حرارت بدن پایین است، رشد استخوان به تأخیر می‌افتد و کم‌خونی در این افراد رایج است.
این اختلال اگرچه در زنان بیشتر است ولی در مردان هم با یک درصد شیوع دیده می شود.