دکتر مهدی قاسمی روانپزشک و روان درمانگر تهران

 خودشناسی 

اگر ما با نگاه چکشی‌ به دنیای‌ درون و اطرافمان نگاه کنیم، طبیعتا همه چیز را به صورت میخ می‌‌بینیم. و اگر نگاهمان به زندگی‌ مثل پیچ باشد، آنگاه همه چیز را به صورت مهره خواهیم دید. نگرش ما از طریق نوع نگاهمان به خودمان و تصمیماتی‌ که درباره‌ی‌ خوب و بد و درست و نادرست زندگی‌ می‌‌گیریم، رنگ می‌‌گیرد. اگر بتوانید دیدتان را نسبت به دنیا تغییر دهید، متوجه میشوید به ما یاد داده‌اند که هرگز چیزی‌ منفی‌ درباره‌ی‌ خودمان نگوییم. من اگر از خواب بلند شوم و احساس بی‌‌لیاقتی‌ کنم، وانمود می‌‌کنم که چنین احساسی‌ ندارم و به خودم القا می‌‌کنم که آدم ارزشمند و لایقی‌ هستم و امیدوارم بعدا در طول روز به چنین احساسی‌ برسم. باید سر کارم بروم و وانمود کنم که لایق هستم زیرا احساس بی‌‌لیاقتی‌ خوب نیست. مجبورم در تمام طول روز در پشت نقاب پوچی‌ و بی‌‌لیاقتی‌ پنهان شوم و امیدوار باشم کسی‌ چهره‌ی‌ بدون نقاب مرا نبیند. اما در درونم مأیوسانه می‌‌دانم که خودم نیستم، صرفا چون قادر نیستم نالایق بودنم را بپذیرم. ما در مقابل پذیرش این جنبه از وجودمان مقاومت می‌‌کنیم و آن را به دیگران نسبت می‌‌دهیم. به ما گفته شده که مورد تصدیق قرار گرفتن حالمان را خوب می‌‌کند. اگر ما روی‌ مدفوع بستنی‌ بگذاریم، بعد از چند قاشق مزه‌ی‌ مدفوع را دوباره احساس خواهیم کرد. وقتی‌ صفاتی‌ منفی‌ را در وجود خودمان بپذیریم، دیگر نیازی‌ به تصدیق و تأیید دیگران نخواهیم داشت چون می‌‌دانیم که هم لایق هستیم و هم نالایق، هم زشتیم و هم زیبا، هم تنبل و هم هشیار. اما اگر باور کنیم که فقط می‌‌توانیم یا این باشیم یا آن، کشمکش‌های‌ درونی‌‌مان ادامه می‌‌یابد تا فقط دارای‌ جنبه‌های‌ درست باشیم. وقتی‌ باور داشته باشیم که فقط دارای‌ صفات منفی‌ خودخواهی‌، زشتی‌ و ضعیف بودن هستیم و دیگران فاقد این صفات هستند، به ما احساس خجالت و شرمندگی‌ دست می‌‌دهد. ولی‌ اگر بدانید که شما دارای‌ تمام صفات موجود در عالم هستید، متوجه خواهید شد که هر کدام از این صفات درسی‌ به شما می‌‌دهد. این آموزگاران تمام خرد و آگاهی‌ موجود در دنیا را در دسترس شما قرار می‌‌دهند.