دکتر مهدی قاسمی روانپزشک و روان درمانگر تهران

تجربه ی آسیب زا ( TRAUMATIC EXPERIENCES ) : به تجربه هایی اطلاق می شود که میزان اضطراب زایی آن ها فراتر از توان فرد باشد ، زیرا این تجربه ها فرد را به حالت درماندگی دوران نوزادی باز می گردانند.

 پیشاهنگ تمام تجربه های آسیب زا ، آسیب تولد ( BIRTH TRAUMA ) است. نوزاد تازه به دنیا آمده در معرض سیلی از تحریکات مفرط از سوی دنیایی قرار می گیرد که زندگی محافظت شده ی جنینی ، او را برای مقابله با آن آماده نکرده است.

 کودک در طول سال های اولیه زندگی ، با موقعیت هایی مواجه می شود که یارای مقابله با آن ها را ندارد و این تجربه های آسیب زا پیش زمینه ی تشکیل وسیعی از ” ترس ها ” هستند.

در سال های بعد هر موقعیتی که فرد را در زمینه ی به وجود آمدن دوباره ی حالت ناتوانی دوران کودکی تهدید کند ، زنگ خطر اضطراب را به صدا در خواهد آورد. تمام ترس ها با تجربه های درماندگی اولیه ی ناتوانی مرتبط هستند و از آن ها نشآت می گیرند. به همین دلیل محافظت از کودک در برابر تجربه های آسیب زا از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

با این وجود ما میتوانیم و عملا نیز می آموزیم هنگامی که زنگ خطر اضطراب به صدا در می آید ، به طور موثر از خود واکنش نشان دهیم. ما از برابر خطر می گریزیم یا تلاش می کنیم تا آن را خنثی کنیم. همچنین ما توانایی پیش بینی خطر را کسب می کنیم . به گونه ای که بتوانیم پیش از آن که خطر آسیب زا شود ، قدم هایی جهت دور کردن آن برداریم . این توانایی ، همچنین قابلیت تشخیص این موضوع را دارد که یک احساس ناچیز دلشوره در واقع علامتی است که در صورت متوقف نشدن ، تبدیل به چیزی به مراتب خطرناک تر می شود.

انسان به طور مستمر مشغول تنظیم رفتار خود بر اساس احساسات توجیه نشده ی نگرانی و دلشوره است.

زمانی که فرد نمی تواند جهت دور کردن خطر کاری انجام دهد ، اضطراب تا حدی انباشته می شود که فرد بی هوش و از خود بیخود می گردد. حتی دیده شده که ترس فرد را از پا در آورده است