سؤال‌هایی مانند: “چه احساسی دارم؟” یا “چرا آنها چنین رفتار می‌‌کنند؟”، جواب تو را به جای طعنه و کنایه، با احساس همراه می‌‌کند.
حتی اگر مطمئن نباشی در پسِ رفتار #پرخاشگرانه‌ی کسی چه چیزی نهفته است، کافی است چند ثانیه‌ای در مورد انگیزه‌ی او کنجکاوی کنی و قانع شوی که نباید حرفی بزنی که بعدا موجب پشیمانی شود.
شاید شما با این گفته مخالف باشید و بگویید : من به این مسأله اعتقاد ندارم. وقتی کسی لج مرا در می‌‌آورد، چه دلیلی دارد نقش منادی صلح را بازی کنم و جوابی دندان‌شکن به او ندهم؟”
سوال اینست، چرا باید وقت و انرژی خودت را صرف کنی صرفا برای اینکه بفهمی چرا کسی نامهربانی می‌‌کند؟ چون به نفع خودت است.
همیشه آدم‌های بدقلق در دنیا بوده‌اند و خواهند بود. ویرجینیا ساتیر پیشنهاد می‌‌کند: “ما نباید اجازه دهیم بینش محدود افراد برای ما حد و حدود تعیین کند.” به عبارت دیگر، نباید اجازه دهیم بینش محدود ما، برای دیگران حد و حدود تعیین کند.
بی‌‌صبری معمولاً محصول جانبی غفلت و جهالت است. اگر تو به کسی که می‌‌خواهد صبر و حوصله‌ات را امتحان کند تشر بزنی، یادت باشد خودت بابت آگاهی محدودی که از وضعیت داری، بی‌‌حرمت می‌‌شوی.
اگر حال کسی را بگیری که رفتاری ناخوشایند داشته، حال خودت هم گرفته می‌‌شود. استفاده از عبارات #همدلانه باعث می‌‌شود تو در بدخلقی دیگران فرو نروی و درگیر ناسازگاری و تضادی که برنده‌ای هم ندارد، نشوی.